یوگای پاتنجلی: مراقبه در مکاتب عرفان هندی

سرزمین هند از زمان اوپانیشادها به طور جدی تنها با یک معضل بزرگ-ساختار وضعیت انسان- درگیر بوده است. میرچا الیاده درهندوستان فلسفه هندی، یوگا و زبان سنسکریت آموخت. از آثار الیاده در زمینه یوگا برمی آید که این مسئله برای مدتی طولانی ذهن او را به خود مشغول کرده بود.
واژه‌ی یوگا مشتق از «یوج» به معنای «به هم یوند زدن» و «اتحاد» است و در حکم یک تفکر در سرتاسر افکار و منابع هندی جریان دارد. یوگایی که در این کتاب مورد بحث است، به قرن دوم قبل از میلاد برمی‌گردد، که در کتابی به نام یوگاسوتره‌های پاتنجلی آمده و همه بن‌مایه‌های فلسفی آن از مکتبی به نام «سانکهیا» گرفته شده است. پاتنجلی با توجه به اینکه خود را مبدع نمی دانست. درصدد نشد که مکتبی را مورد انتقاد و انکار قرار دهد، بلکه طریقه‌ای را تنظیم کرد که ریشه در سراسر تفکرات هندی دارد. این طریقه صرفا مبتنی بر کوشش فرد و اراده‌ی یوگی است.
کتاب یوگای پاتنجلی در چهار فصل اصلی با عناوین: « یوگای پاتنجلی»، «فنون یوگا»، «مرتاضان، اهل خلصه و مراقبت‌کنندگان در هند باستان»، «بودیسم، تانترنیسم و هاته یوگا» تدوین یافته است.